Één van de belangrijkste redenen om tijdens mijn studententijd te starten als ondernemer is om in een veilige omgeving fouten te kunnen maken - zonder dat daar meteen een hele hoop (financiële) afhankelijkheid aan hangt. Toen ik op Instagram (@soofisfine) mijn onstuimige ondernemersavonturen deelde, was er vraag naar meer: meer vraag naar uitglijden, vol op je bek en weer opstaan-verhalen. Daarom lanceer ik vanaf nu #soofisworkingonit: korte samenvattingen van mijn lievelingsquote: "Ever tried, ever failed? No matter! Try again, fail again, fail better." 💪🏼
Vandaag: De val die naar vrijheid leidde.
Fotograferen doe ik nu een jaar of tien, professioneel gezien: vijf à zes. De laatste tijd merk ik, meer dan eerst, dat mijn stijl onderhevig is aan álles om mij heen en iedereen dáár doorheen. Zo bewerk ik de ene keer alle schaduwen uit mijn onderwerpen, terwijl ik de volgende dag mijn modellen (ja, hállo, Benthe en Tassilo) een dikke vignet nafluit in de epiloog. Tja, in een wereld waarin beeld zegeviert en ogen rijkelijk de kost krijgen, is het natuurlijk geen groot wonder om van de ander te proberen. Maar! schreeuwt iets van binnen, daarbij moet worden opgepast voor voortdurend vergelijken en onzeker worden, want voordat je het weet struikel je over je eigen nieuwsgierigheid en glijd je plompverloren in een...
Het is een lange, uitgestrekte val. Zo'n val waarin je valt als je net in diepe slaap raakt. Zo'n val waarbij je het gesnurk van je buur nog in je oor hoort etteren en je handen zich uitstrekken om zich aan iets vast te klampen. Het is een val waarin alles steeds donkerder wordt, totdat je op de harige verbeelding van Lewis Caroll wonderland in galoppeert.
En daar, tussen de poel van tranen, krankzinnige theekransen en de vragen of ik wel of dat ik niet, vind ik mijn vrijheid om te doen. Vrijheid om lelijk te maken, te omarmen. Vrijheid om te herhalen, verliezen, dansen en falen, maar vooral: mijn vrijheid om te maken.
Gewoon om te oefenen: Benthe in Den Bosch, 2020
