Ik schreef een stukje over iets en dat werd gepubliceerd onder de hashtag #WeAreRadboud op de kanalen van Radboud Universiteit. Ziezo, ziet u maar.
Daar lag ik dan, als sneeuwengel op mijn iets te kleine tapijt. Terwijl ik naar het plafond staarde, luisterde ik naar een vloggende wildedierenfluisteraar uit Zuid-Afrika die een betoog afstak over panters in gevangenschap. Ik bleef naar het plafond staren tot mijn blik afzwakte naar de vier muren om mij heen. Het was in dat moment dat ik merkte: er komt niemand langs en er is niets dat naar mijn wachten verlangt.
Ik merkte het later nog eens toen ik een tour de zwelgerij op Instagram introduceerde. Dat het niet alleen mij overkwam, maar vele anderen: de verdwijning van de verbinding tussen jou, wij en mij en het gevolg daarvan: die (all)eenzaamheid. Zoals Maartje Wortel schrijft: ‘Er moet iets gebeuren!’ Maar wat dan?
Uit mijn totaal niet-academische polletjesonderzoek op Instagram blijkt dat we die eenzaamheid verschuilen achter goedgemutste VSCO-filters en hashtags als #koffietijd, #uitzoomen en #isthisthenewnormal. In die laatste huilt misschien toch die mentale verlorenheid. Niet dat die altijd jankend bij de voordeur staat, maar wel dat-ie is. Bestaat, zeg maar. En die erkenning daarvan, die mag wel wat luider. Daarom lanceer ik komende week met mijn collega’s [van Radboud Green Office] de ‘Je Bent Niet Alleen’-campagne. Boordevol beeld van (h)erkenning; dat er iets groters is dan die gevangenschap, namelijk dat er iets is dat we nog altijd met elkaar delen: de pogingen om iets van het leven te maken.
Foto: Wouter Sterrenburg